سیاست‌های سرمایه‌گذاری شرکت
سیاست تخصیص دارایی: دارایی‌های شرکت به صورت پرتفویی ترکیبی شامل دو جزء اصلی مدیریت می‌شود. بخش سهام و بخش دارایی‌های با درآمد ثابت. نقش سرمایه‌گذاری در سهام، حداکثرسازی رشد واقعی دارایی‌های شرکت در بلندمدت است در حالی‌که نقش سرمایه‌گذاری در دارایی‌های با درآمد ثابت، حفظ پرتفوی در مقابل کاهش در ارزش بازار سرمایه‌گذاری در بخش سهام و همچنین مدیریت وجوه می‌باشد. جهت کنترل ریسک پورتفوی شرکت، در انتخاب هر شرکت علاوه بر شرایط بنیادی، فاکتورهای نقدشوندگی، کیفیت افشای اطلاعات و سهامداران عمده شرکت نیز مدنظر قرار می‌گیرند.
استراتژی و افق زمانی سرمایه‌گذاری‌ها: انتخاب سهام جهت پورتفوی شرکت بر اساس تحلیل‌های بنیادی و با افق زمانی یک ساله صورت می‌گیرد بدیهی است که مدیران سرمایه‌گذاری شرایط و متغیرهای تأثیرگذار بر ارزش سهام را پیوسته بررسی و مورد تجدیدنظر قرار می‌دهند و در صورت ایجاد تغییرات اساسی در متغیرهای بنیادی، تصمیمات لازم را اخذ می‌نمایند. با توجه به شرایط بازار ممکن است در زمان کمتری سهام موجود در پورتفوی به اهداف قیمتی مدنظر برسند که در این صورت مدیران سرمایه‌گذاری جهت نگهداری، فروش و جایگزینی سهام تصمیم‌گیری خواهند کرد.
سیاست متنوع‌سازی: متنوع‌سازی ابزار مدیران سرمایه‌گذاری به منظور اجتناب از ریسک زیان عمده در دوره‌های بلندمدت می‌باشد. به منظور حفظ پرتفوی در مقابل نتایج نامطلوب طبقه‌ای از دارایی‌ها، مدیران از تمرکز بیش از حد سرمایه‌گذاری در یک طبقه خاص جلوگیری می‌نمایند.
متوازن‌سازی مجدد: انتظار می‌رود که تخصیص دارایی واقعی پرتفوی به دلیل تغییر بازده‌های دوره‌ای به دست آمده، متفاوت از تخصیص دارایی هدف باشد. بنابراین مدیران سرمایه‌گذاری به صورت دوره‌ای پرتفوی شرکت را مورد بازبینی قرار می‌دهند و در صورت انحراف معنادار با تخصیص دارایی‌های هدف، پرتفوی را اصلاح می‌کنند.